Cheerleader op je Nachtkastje, de nieuwsbrief #1
Eens in de zoveel tijd een vrolijke noot op je beeldscherm. Een brief vol peptalks, gedachtespinsels en motivatie om je dromen waar te maken
De allerallereerste Happy email
Hierbij de allereerste rits nieuwe tips en een portie motivatie. Plezier is het hoogste doel! Als we in onszelf geloven, komen dromen uit.
Met vandaag: Waarom?
Laat ik jullie eerst vertellen waarom ik deze Happy Newsletter binnen een dag in het leven heb geroepen. Of beter gezegd: gister vatte ik het plan en vandaag zijn we begonnen! Om te beginnen: schrijven is mijn liefde en mijn leven en aangezien ik niets liever doe dan papier vullen met letters, leek dit mij een stap die ik al jaren eerder had moeten nemen. Maar je kent het, 101 dingen nemen je over, slurpen je tijd op en voor je het weet ben je bijna zeven jaar als zelfstandig ondernemer verder en ga je nu eindelijk doen wat je leuk vindt. Welkom!
Om mijn betoog te vervolgen: ik ploeter al minstens net zoveel jaren op hét sociale medium wat we allemaal kennen, om daar mijn weg te vinden. Uren zijn in rook opgegaan aan ‘huisstijlen’ kiezen en tientallen, wat zeg ik honderden, wat zeg ik misschien wel duizenden, Canva-ontwerpen staan inmiddels onrustig te wachten tot zij eindelijk het sociale daglicht gaan zien. Waarbij ze zich langzaamaan beginnen te te beseffen dat zij wellicht gedoemd zijn om voor altijd te wonen binnen het besloten Canva-account. De plek waar zij langzaam naar beneden zakken en met angstige ogen de gevreesde naamswijziging A-R-C-H-I-V-E-D tegemoet zien.
En om heel eerlijk te zijn voelt het al die tijd alsof ik een vis wil leren klimmen - zoals mijn man te pas en te onpas dropt in letterlijk de helft van onze discussies, ik bedoel gesprekken. Een open deur, maar ergens begint deze uitspraak in mijn verhouding tot Instagram steeds meer tot de beleving te spreken. Hoe te kunnen focussen op tekst, terwijl alles op ‘de gram’ - ja ja ik heb het over ons kindje Instagram' - schreeuwt om visuele prikkeling.
Maar ik ben geen illustrator, ik ben geen Canva pro - ookal heb ik het wel en betaal ik al jaren minstens tachtig euro zodat ik er in ieder geval álles mee kan en ik het gevoel heb dat ik er alles aan heb gedaan - en ik ben al helemaal geen designer, personal brand bureau of selfie queen. Teksten vinden nooit de weg naar buiten, simpelweg omdat ik er het beeld niet bij heb.
En dan heb ik het nog niet eens over de stilzwijgende afspraak tussen alle gebruikers dat captions vooral kort en bondig moeten, met tal aan enters, emoji’s en witregels. Want hee, anders lezen we het toch allemaal niet.
“Ik ben veel, maar een vrouw van weinig woorden toch zeker niet.”
Goed, you get my point. Daar loopt het spaak. Want, zo hebben jullie misschien wel gemerkt, ik ben veel, maar een vrouw van weinig woorden zeker niet. Dus lijkt het te blijven bij enigszins, wat zeg ik, ronduit geforceerde moeite om te boeien met tekst op een kanaal dat voornamelijk gericht is op visuele stimulaties (en ja, ik heb er serieus over gedacht om mijn letters te laten dansen op mijn feed of met een leuk animatie-effect - van diezelfde Canva Pro ja - op je beeldscherm te laten verschijnen). Mission failed, te veel werk, te weinig design dat door de beugel kon, met als gevolg: een bomvolle Trello met notities, teksten en postverhalen.
Maar, thank the heavens toen was daar Substack. Of nee, beter gezegd, toen was daar eerst nog Treads. En oh wat heb ik daar voor het eerst mijn Hyves-vibes opnieuw beleefd. Vanaf het allereerste moment dat ik het voorbij zag komen, was ik meteen hooked. Hoewel het overduidelijk alleen nog in Amerika toegestaan was: ik moést dit hebben. Na een halve nacht - letterlijk - de krochten van het internet te hebben uitgespeeld om te ontdekken hoe ik als niet-Amerikaan toch mee kon doen, schreef ik er naar hartelust op los. Letterlijk álles wat er in me opkwam knalde ik op mijn threadwall en het voelde als thuiskomen in een Utopia vol schrijvers.
En dat was het moment dat het begon te dagen dat ik wel wilde en durfde te schrijven, maar dat het simpelweg niet vlotten wilde door gebrek aan, jawel, de plaatjes bij de praatjes. Threads bleek fantastisch voor het bijhouden van mijn eigen dagboek, maar ik werd als snel geboycot door de Nederlandse wetten en toen mijn account helemaal niet meer werkte, liep mijn literaire social media reis weer op z’n eind.
Maar toen, toen was daar dus Mignon Nusteling (hier ook te vinden als
) in mijn inbox. Want lieve lezers, haar nieuwsbrief kwam ineens niet meer via een één of ander gerenommeerd mailprogramma, maar van het nieuwe platformkindje Substack . En waar ik in het begin na een paar keer doorklikken toch afhaakte omdat ik dacht dat ik in een soort online leeromgeving terecht was gekomen, bleef het ergens plakken. Tot ik het weken later opnieuw voorbij zag komen (bij ). Toen zij ook nog eens haarfijn uitlegde wat haar intenties met dit platform waren, besloot ik me erin te verdiepen.En here we are! En kan ik jullie het heuchelijke nieuws vertellen dat na zeven jaar rondgezworven te hebben op mijn digitale todolist, mijn eigen nieuwsbrief eindelijk een feit is. Op regelmatige basis komt er een Cheerleader-op-je-nachtkastje-brief de wereld in, vol met peptalks, hersenspinsels en ideetjes waar ik zoal aan denk. En ik heb er zin in. Let’s zip some positive notes.
Wat je kunt verwachten?
Happy vibes dus. Positieve notes, hersenspinsels, peptalks, motivatie, zetjes in de rug, tips, de nieuwste nieuwtjes en vooral een dosis ziel en zaligheid. Ik zal jullie motiveren je dromen na te jagen en aan je zijde staan door de mijne te delen. Ik zal elke HappyHour schrijven met liefde en hoop zo nog een stapje dichterbij te zijn, voor als je ooit twijfelt om je dromen achterna te gaan.
En dan is er ook nog het grote doel achter het stiekeme doel. Want naast het feit dat ik hier stiekem het blote podium van social media hoop te omzeilen, ben ik ook ontzettend verrukt om hier meer met jullie te gaan delen, omdat ik ervan droom dat er meer gelezen wordt, dat we met elkaar weer wat meer de verhalen in gaan duiken waar we beter van worden en daarmee de bulk aan niet gekozen content die ons dagelijks door de spreekwoordelijke strot wordt gedrukt gaan vervangen door verhalen die beter zijn voor ons en voor de wereld. Oke, even ademhalen.
Ik droom ervan dat we teruggaan naar verhalen met waarden en plotten met een boodschap waar je beter van wordt. En blijer. Want ik geloof dat als we met z’n allen weer wat beter worden tegen elkaar en over onszelf, dat de wereld er een stuk beter uit komt te zien. En dat is misschien een ambitieus streven, maar zeker geen overbodige luxe. Achter die droom zit namelijk de heilige overtuiging dat als we de magische, goede, opbouwende verhalen weer een beetje toelaten, we langzaam (weer) met opgestroopte mouwen onze dromen beginnen na te jagen, in een poging om er een beter leven van te maken. Of in ieder geval leuker, blijer, en vaker doordrenkt met plezier. Want het kan. We kunnen dromen waarmaken. En we kunnen ze uit laten komen. En het is vaak veel dichterbij dan we denken. Als we maar geloven.
dreams do come true.
als we maar geloven en together we make the dream work.
Ja, als we maar geloven, elkaar een beetje helpen en ons hoofd niet teveel vullen met uitgestrekte grasweides die zo groen zijn dat we zelfs met een bril vol filters verblind worden - en denken dat het daar ver in die weides beter, groener en succesvoller is. Maar in plaats daarvan ruimte maken voor creativiteit, fantasie, verbeelding en verhalen die ons goed doen. Zodat we langzaam weer beginnen te ‘geloven in’. Dan komt het wel goed met ons en zijn we er inderdaad bijna of misschien zelfs al lang.
Want ik geloof er op mijn beurt weer in dat dát kan: je beste leven leven en een wereld creëren waarin de dagen wat meer doordrenkt zijn met blijdschap en liefde. Ook als dat wereldje maar heel klein is. Dromen komen uit. En erin geloven is echt al het halve werk - probeer het eens en voel wat dat met je doet. Je hoeft er alleen maar voor te gaan. En dat doen we hier, samen. In de Happy notes. Waarin we zippen met een z aan verhalen, mooie woorden, vertrouwen, hoop en peptalks. Elke zin een zetje in de richting waar je blij van wordt. Jij kan dit. En ik ben je trouwe fan. Nu al. Lees je mee?
Ps. over fans gesproken: kennen jullie Mignon al? Waar ik me beperk tot de kunst van het schrijven, doet zij deze kunstvorm er gevoelsmatig bij als onderdeel van haar oneindige kunstpallet. Nu ik toch je aandacht heb, check haar Instagram even. En natuurlijk ook haar Substack voor een regelmatige dosis cultuur met humor en een Rotterdamse noot - als ik het zo in een notendop even mag omschrijven. Psst. als je het kan lije - betaal:)
Aan alle goede dingen komt een eind en dat is niet waar
Dit was mijn allereerste Happy loveletter en voor iedereen die tot het einde heeft meegelezen: jullie zijn geweldig. Bereid je voor op meer en laat me, als je wilt zeker weten of je genoten hebt.
Rest mij vooral nog dit: waar je ook bent en waar je ook mee bezig bent, je doet het goed. Houd de moet erin, kies vandaag of morgen (en het liefste allebei) in ieder geval één keer voor iets waar je blij van wordt. En houd dat vol zolang je dag nog geen 24-uur-durig-happy-hour is. Stap voor stap. Avontuur voor avontuur. Dan komen we er vanzelf.
Zie je snel en liefs!
Super leuk, Siem! Kijk ernaar uit ♥️
Ik vind de hoeveelheid nieuwe informatie (online leeromgeving, goeie) ook echt heel overweldigend als je je eerste stappen op Substack zet. Nu vind ik de mogelijkheden echt awesome. Hopelijk volgen er meer mensen die even het drempeltje over durven!